کنترل را بر می دارم و تلویزیون را روشن می کنم. ساعت تقریبا از 11 شب گذشته است .این تلویزیون هم که قربانش بروم نمی دانم چرا روزهای تعطیل، تعطیل تر از همیشه است و طبق معمول وقتی برنامه ی تازه ای ندارد که برای پخش مناسب باشد، یا مستند راز بقا پخش می کند یا طبق عادت همیشگی فیلم های عهد قِلقِله میرزا و دوره ی هزار و سیصد و درشکه ! را به نمایش می گذارد تا خلا ناشی از نبود یک برنامه ی جذاب و دیدنی را پر کند. به ناچار و برای گذراندن وقت، برنامه ی آقای کوثری را انتخاب کردم ... که در آن برنامه هم مطابق روال همیشگی برنامه های ورزشی تلویزیون چند تن از کارشناسان در عزای صعود نکردن تیم ملی به جام جهانی 2010 آفریقا، به سوگ نشسته بودند و مثل همیشه به دنبال مقصر می گشتند. مقصری که نمی دانم چرا هیچ وقت پیدا نمی شود که اگر از من بپرسی می گویم هرگز پیدا نخواهد شد. موج انتقادهای شدیدی که توسط کارشناسان مثلا متخصص و دور گود نشین که همیشه ی خدا عادت کرده اند که بگویند "لِنگِش کن!" مطابق معمول به سمت یک نفر نشانه می رفت . و آن یک نفر هم کسی نبود به جز "علی کفاشیان". علی کفاشیانی که همیشه در برابر هجوم انتقادها با حوضش تنها می مانَد و در جواب سوال هایی که به مسائل فنی تیم و یا استقلال فدراسیون بازمی گردد، به ریسمان اساس نامه چنگ می زند ! و همیشه و در همه حال پای اساس نامه ای را وسط می کشد که شاید از اساس اشتباه است. این وسط بماند که کارشناسان به ظاهر محترم! چقدر به قطبی انتقاد کردند و حتی صداقتش را هم زیر سوال بردند و از آن به عنوان چرب زبانی یاد کردند!!! اما نمی دانم که چرا هیچ کس فکر نکرد که همیشه مربی تنها مقصر اصلی ماجرا نیست و برای حل یک مسئله همیشه نباید صورت مسئله را پاک کرد، کاری که اتفاقا ما در آن استادیم و تا نتیجه نمی گیریم مربی عوض می کنیم. این همه گفتند و نگفتند که ساختار مناسب تیمی، برنامه ریزی طولانی مدت و مهمتر از همه ثبات، در فوتبال نه چندان حرفه ای ما حرفی برای گفتن ندارد ،یعنی نمی گذارند که حرفی برای گفتن داشته باشد! این همه گفتند و نگفتند از روزنامه هایی که تا دری به تخته می خورد یک نفر را با تیترهای آنچنانی آن قدر به اوج می رسانند که خودِ طرف هم باورش می شود و اما اگر روزی نتیجه نگیرد و به هر دلیلی موفق نشود به جایی حواله اش می کنند که "عرب نینداخت!!" .حوصله ام سر می رود از دیدن این برنامه هایی که مثل یک حلقه ی بی پایانند و گویا هیچ وقت به سرانجامی نخواهند رسید . تلویزیون را که خاموش می کنم ذهنم درگیر این مسئله می شود که :  

این عادت دیرینه ما است ، یکی را بالامی بریم ، به عرش می رسانیم و بعد اگر منافعمان را تامین نکرد،چنان به زمینش می کوبیم که نتواند از جایش بلند شود و بعد از مدتی ...باز دلمان می سوزد و گلریزان می کنیم و بلندش می کنیم .

این عادت دیرینه  ماست و تا از این عادتها داریم ، پیشرفت نمی کنیم .

یادش به خیر کسی را که می گفت :" در غرب سیستم پیچیده و آدمها ساده اند و در شرق،سیستم ساده و آدمها پیچیده اند...

گاهی آرزو می کنم ای کاش انقدر پیچیده نبودیم .

 گ ا د ب ل س ی و